Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ (HMEΡΙΔΑ «Τρέχουσες Εξελίξεις στα Εθνικά μας θέματα», 9/1/2017)


https://www.youtube.com/watch?v=jxNvjraZ9nM

www.hitwebcounter.com





ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ...

  ... Για τις Τρέχουσες Εξελίξεις στα Εθνικά μας θέματα που πραγματοποιήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2017 , στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών από την Επιτροπή των Δέκα για την Κύπρο, σε Συνεργασία με τη Συντονιστική Επιτροπή Αλληλεγγύης  με την Κύπρο Σ.Ε.Υ.Α.ΕΚ. / Σ.Α.Κ., εν όψει της ταυτοχρόνου πραγματοποιήσεως της πολυμερούς Διεθνούς Διασκέψεως της Γενεύης για το Κεφάλαιο της Ασφαλείας και των Εγγυήσεων όπου θα συμμετέχουν και εκπρόσωποι κρατών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.


  Η Επιτροπή των Δέκα για την Κύπρο, αποτελείται από διπλωμάτες και ειδικούς επιστήμονες, με μακράν πείρα και βαθεία γνώση του Κυπριακού Ζητήματος.
Στην Ημερίδα συζητήθηκαν οι  ιδιαίτερα ανησυχητικές εξελίξεις στο Εθνικό θέμα, με αποκορύφωμα την Διάσκεψη στη Γενεύη, που θα τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το Κυπριακό, στις 12 Ιανουαρίου 2017.


  Η 12η Ιανουαρίου είναι μια κρίσιμη και ιστορική στιγμή για την Κυπριακή Δημοκρατία καθώς και μια σημαντική προσπάθεια να εξευρεθεί μια δίκαιη λύση που θα εγγυάται την ασφάλεια και λειτουργικότητα της περιοχής. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα δώσει επίσημα το παρόν της στη Διεθνή Διάσκεψη της Γενεύης και δηλώνει ότι είναι έτοιμη να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν έναντι ενός κράτους -μέλους, θέτοντας σοβαρά θέματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, πρωτίστως το κεφάλαιο των Εγγυήσεων και της Ασφάλειας της Κύπρου, αλλά και το ενδεχόμενο επανένωσής της χωρίς να επηρεάζει την ιδιότητά της ως κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία αποτελεί εμπόδιο για την οριστική λύση του Κυπριακού, πιθαναλογώντας την απουσία του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν από την Διάσκεψη. Σε γκάλοπ που διεξήχθη στην Κύπρο, η πλειονότητα των Κυπρίων πολιτών πιστεύει ότι δεν πρόκειται να βρεθεί αξιόπιστη λύση για την αντιμετώπιση του χρόνιου αυτού προβλήματος λόγω της αρνητικής στάσης του Τούρκου Προέδρου. Εμείς από την πλευρά μας ας ελπίσουμε στην θετική έκβαση των διαπραγματεύσεων για ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον για την Κύπρο μας.

Οι εργασίες της Ημερίδος διεξήχθησαν σε δύο συνεδριάσεις: από τις 10:00 π.μ.-14:30 μ.μ. και  από τις 16:30 μ.μ. -19:30 μ.μ.

Οι διεθνώς διακεκριμένοι Ομιλητές που κατέθεσαν τις Εισηγήσεις τους στην Ημερίδα της 9ης Ιανουαρίου 2017 είναι:


Πρώην Πρέσβυς της Ελλάδος στην Κύπρο.


Πρώην Πρέσβυς της Ελλάδος στην Κύπρο.


Συνταγματολόγος, Ομότιμος Καθηγητής
της Νομικής Σχολής Αθηνών.


Βασίλης  Φίλιας
Πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών,
Ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας.


https://www.youtube.com/watch?v=3MrbAnatUCI
Διευθυντής του Τμήματος Τουρκικών Σπουδών
και Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.



Πρέσβυς επί τιμή της Κύπρου.



ΤΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ

 (Η Εισήγηση του ΠΕΡΙΚΛΗ ΝΕΑΡΧΟΥ,
αναγνώσθηκε από τον Καθηγητή κ. Ιωάννη Μάζη)

Πρωταγωνιστής της τραγωδίας της Κύπρου το 1974 ήταν ο Χένρυ Κίσσιγκερ, που κυριάρχησε για μια ολόκληρη περίοδο στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική, με τη διπλή ιδιότητα που είχε ως υπουργός Εξωτερικών και ταυτόχρονα ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Προέδρου. Η έκπτωση του Προέδρου Νίξον από το αξίωμα και η διαδοχή του από τον άπειρο Πρόεδρο Φορντ, άφησε τον Κίσσιγκερ ακόμη πολύ ισχυρότερο.
Σαράντα τρία χρόνια μετά, ο Αμερικανικός παράγων, σε σύμπνοια και συνεργασία πάντα με τον Βρετανικό, παρεμβαίνει πάλι καταστροφικά, για δεύτερη φορά, σε βάρος της Ελληνικής πλευράς στην Κύπρο. Ο νέος πρωταγωνιστής του παρασκηνίου είναι η υφυπουργός για Ευρωπαϊκά και Ευρασιατικά θέματα Βικτώρια Νούλαντ, γνωστό γεράκι της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, που πρωτοστάτησε εκ μέρους των ΗΠΑ στο θέμα της Ουκρανίας.



Μεσολάβησε μεταξύ 1974 και 2017 η απόπειρα επιβολής του σχεδίου Ανάν, το 2004, με πρωτοστάτες τον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Χόλμπρουκ και τον Βρετανό λόρδο Χάνεϋ. Η απόπειρα επιβολής του σχεδίου Ανάν συνδυάσθηκε με σχέδια προσεταιρισμού της Τουρκίας για την εξασφάλιση της συνεργασίας της στον πόλεμο του Ιράκ αλλά και γενικότερα για την ενίσχυση των δεσμών της με την Αμερικανική πολιτική στην περιοχή και με το ΝΑΤΟ.
Κύριος στόχος των Αμερικανικών και των Βρετανικών παρεμβάσεων, από τη δεκαετία ήδη του 1860 και συγκεκριμένα από την κρίση του 1963-64, ήταν η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάστασή της από ένα μόρφωμα, στο οποίο θα είχε καθοριστικό ρόλο ο Τουρκικός παράγων, ώστε η Κύπρος να μην έχει, στην πραγματικότητα, καμιά ουσιαστική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Ο προηγούμενος λειτουργικός διαχωρισμός των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, θα έπρεπε, με τη λογική αυτή, να γίνει διαχωρισμός επί του εδάφους, όπως διεκδικούσε και η Τουρκική πλευρά, στο πλαίσιο της δικής της στρατηγικής.
Η ικανοποίηση της Τουρκικής πλευράς στην Κύπρο ήταν σταθερή παράμετρος της Αμερικανικής πολιτικής. Όσοι αφελώς πίστευαν ότι  θα αρκούσε η εξυπηρέτηση των αμιγώς Αμερικανικών στρατηγικών συμφερόντων για να εξασφαλισθεί η Αμερικανική υποστήριξη στο Κυπριακό, πλανώνται. Ο λόγος είναι προφανής: αναγνωρίζουν ότι η Αμερικανική πλευρά θεωρεί ως μεγάλο δικό της στρατηγικό συμφέρον τις στενές σχέσεις και τη συμμαχία με την Άγκυρα, στο πλαίσιο του γεωπολιτικού της ανταγωνισμού παλαιότερα με τη Σοβιετική Ένωση και σήμερα με τη Ρωσία του Πούτιν. Αυτό σημαίνει πρακτικά στο Κυπριακό ότι η Αμερικανική πολιτική συνδυάζει την εξυπηρέτηση των δικών της γεωπολιτικών και στρατηγικών επιδιώξεων, με την ικανοποίηση και της Τουρκίας, στην οποία αποδίδει μεγαλύτερη γεωστρατηγική σημασία, σε σχέση με την Ελλάδα. Η εκτίμηση αυτή δεν απορρέει μόνο από αντικειμενικούς παράγοντες, όπως η γεωγραφία, ο πληθυσμός, τα σύνορα με τη Ρωσία, η Μουσουλμανική ταυτότητα. Απορρέει επίσης από υποκειμενικούς παράγοντες. Αυτούς, κατά πρώτο λόγο, που αφορούν την ηγεσία και τον ιδεολογικό και πολιτικό έλεγχο πάνω σ’ αυτήν. Μια ηγεσία, που υπόκειται ευκολότερα σε ξένη επιρροή και εξάρτηση, διευκολύνει την άσκηση πολιτικής και επιρροής από μια ξένη δύναμη σε βάρος των ίδιων των συμφερόντων της χώρας.


Το Νέο Σενάριο Νούλαντ για το Κυπριακό

Η Αμερικανική πολιτική στην περιοχή, όπως εκφράζεται ακόμη από την απερχόμενη Προεδρία Ομπάμα – Κλίντον, διαπνέεται από τον έντονο ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Ειδικότερα, από σενάρια ανασχέσεως και αντισταθμίσεως της Ρωσικής επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο και τη διαμόρφωση εναλλακτικών σχεδίων για τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης. Το τελευταίο αποτελεί μόνιμη Αμερικανική στρατηγική εμμονή.
Καταλύτης για την αναμόρφωση των στρατηγικών ισρροπιών στη Μ. Ανατολή έγινε ο πόλεμος στη Συρία. Η Αμερικανική πολιτική, σε συνεργασία με τη ΣαουδικήΑραβία, το Κατάρ και την Τουρκία επεχείρησε να ανατρέψει, με υβριδικό πόλεμο, υπό το προσωπείο μιας ακόμη Αραβικής ψευδοεπαναστάσεως, τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ Αλ Άσσαντ. Η ανατροπή του θα στερούσε από τη Ρωσία τις μόνες βάσεις της στην Ανατολική Μεσόγειο και θα επέτρεπε την κατασκευή του πολυθρύλητου αγωγού από το Κατάρ στην Ευρώπη για τη μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων φυσικού αερίου. Η Ρωσία θα δεχόταν, με τον τρόπο αυτό, ένα δεύτερο δεινό πλήγμα, γιατί οι ενεργειακές εξαγωγές της στην Ευρώπη θα μειώνονταν στο ήμισυ περίπου.
Η Ρωσική παρέμβαση στη Συρία, σε συνδυασμό με την παρέμβαση του Ιράν και της Χεσμπολλάχ του Λιβάνου, ανέτρεψε τους σχεδιασμούς αυτούς. Η εγκληματική συνεργασία της Αμερικανικής πολιτικής, υπό την καθοδήγηση του Προέδρου Ομπάμα και της πρώην υπουργού Εξωτερικών Χίλλαρυ Κλίντον, με τους ακραίους Ισλαμιστές, περιήγαγε σε απαξίωση και αμηχανία την Αμερικανική πολιτική. Η τελευταία δεν μπορούσε να ταυτισθεί ανοικτά με τους ανεπίσημους προστατευομένους της, όπως, π.χ., η Αλ Κάϊντα και η Σαχάτ Αλ Νούσρα. Ακόμη και ο προβαλλόμενος ως «μετριοπαθής» Ελεύθερος ΣυριακόςΣτρατός (FSA) απεδείχθη εντελώς περιθωριακός στο πεδίο της μάχης και δρούσε ουσιαστικά ως σύμμαχος των δεδηλωμένων ακραίων Ισλαμιστών.
Υπό τις συνθήκες αυτές και ιδίως μετά τις ασύλληπτες βαρβαρότητες, στις οποίες επεδόθησαν οι ακραίοι Ισλαμιστές, παρουσιαζόμενοι μάλιστα ως οι θεμελιωτές ενός νέου Χαλιφάτου, η Αμερικανική πολιτική υπέστη δεινή, στρατηγική ήττα στη Μέση Ανατολή. Η Άγκυρα, η οποία πρωτοστάτησε στην ενίσχυση των ακραίων Ισλαμιστών, μαζί με τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, εισέπραξε το αντίτιμο της Νεμέσεως, με τη μορφή της δημιουργίας, κατά μήκος των συνόρων της, μιας νέας Αυτόνομης Κουρδικής Περιοχής στη Συρία. Η Ένοπλη Πολιτοφυλακή των Κούρδων της Συρίας (YPG) έχει επιπλέον στενές πολιτικές σχέσεις με το PKK των Κούρδων της Τουρκίας.
Η ανάδυση, με νέα μορφή και δυναμική, του Κουρδικού παράγοντα έφερε σε σύγκρουση την Άγκυρα, και ειδικότερα το καθεστώς Ερντογάν με τις ΗΠΑ. Οι τελευταίες βλέπουν στον Κουρδικό παράγοντα στη Συρία έναν αξιόπιστο σύμμαχο, μετά την αυτονόμηση του Ισλαμικού Κράτους από τους αρχικούς χειραγωγούς του και την αδιάλλακτη ταύτισή του με την τρομοκρατία και τον ιερό Ισλαμιστικό πόλεμο. Η Άγκυρα ζητά από τις ΗΠΑ ν’ αναγνωρίσουν ως «τρομοκράτες» και τους Κούρδους μαχητές του YPG της Συρίας, εφόσον έχουν στενές σχέσεις με τους μαχητές του PKK της Τουρκίας, τους οποίους οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν ως «τρομοκράτες».
Η σύγκρουση αυτή, σε συνδυασμό με τις Τουρκικές υποψίες και καταγγελίες, ότι οι ΗΠΑ βρίσκονταν πίσω από την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, έχουν οδηγήσει σε μεγάλη ένταση τις Τουρκο-Αμερικανικές σχέσεις. Καταφανώς, η Αμερικανική πολιτική δεν έχει εμπιστοσύνη στον Τούρκο Πρόεδρο, ο οποίος δεν κρύβει τις μεγάλες φιλοδοξίες της πολιτικής του και την Ισλαμιστική πλέον κατεύθυνση του καθεστώτος, που εγκαθιδρύει, με αναφορά το Οθωμανικό παρελθόν. Η Άγκυρα, μετά τη χρεωκοπία της Αμερικανικής στρατηγικής στη Συρία και την απροθυμία των ΗΠΑ να δεχθούν τις Τουρκικές θέσεις στο θέμα των Κούρδων της Συρίας, ανάγει το θέμα αυτό σε ύψιστη στρατηγική προτεραιότητα και επιδιώκει να αποτρέψει σύγκλιση πολιτικής των δύο υπερδυνάμεων πάνω σ’ αυτό, που θα καθιστούσε μάταιη και ανέφικτη κάθε αντίστασή της. Αναπτύσσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία, επιδιώκοντας ταυτόχρονα ν’ αναγνωρισθεί ως παράγων περιφερειακής δυνάμεως.
Η ομάδα εξωτερικής πολιτικής του απερχομένου Προέδρου Ομπάμα, με εμβληματικό πρόσωπο της αντι-Ρωσικής πολιτικής τη Βικτώρια Νούλαντ, προσπαθεί, κάτω από τις νέες αυτές συνθήκες, της ισχυρής ιδίως παρουσίας της Ρωσίας στη Συρία και του ανεξάρτητου παιχνιδιού ισορροπίας της Τουρκίας μεταξύ των δύο μεγάλων, να προωθήσει ένα άλλο σενάριο. Λαμβάνει γι’ αυτό υπόψιν το γεγονός ότι η ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου αναδεικνύεται σ’ ένα νέο προνομιακό ενεργειακό χώρο. Σαφής ένδειξη γι’ αυτό είναι η ανακάλυψη του τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου, του Αλ Ζορ, στην Αιγυπτιακή ΑΟΖ, κοντά στο όριο με την Κυπριακή. Σαφής ένδειξη επίσης είναι η εκδήλωση ενδιαφέροντος για έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ από διεθνείς κολοσσούς, όπως η Exxon Mobil, η  Total, η ENI.
Το σενάριο Νούλαντ περιλαμβάνει τους εξής στόχους:
α. έλεγχος των νέων ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου από Δυτικές, κατά το πλείστον, εταιρείες.
β. Αξιοποίηση των πόρων αυτών για εναλλακτικό εφοδιασμό της Ευρώπης, σε συνδυασμό με τη μεταφορά από τις χώρες του Κόλπου και ειδικότερα το Κατάρ υγροποιημένου φυσικού αερίου, με επιδίωξη τη μείωση των Ρωσικών ενεργειακών εξαγωγών στην Ευρώπη.
γ. «Συμμετοχή» της Τουρκίας στους ενεργειακούς πόρους της Ανατολικής Μεσογείου, ως δέλεαρ προσεταιρισμού της Τουρκίας. Προφανώς, η «συμμετοχή» αυτή θα είναι σε βάρος της ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου.
σ. Σύσφιγξη, των σχέσεων της Τουρκίας με την Ευρώπη, ως ένα άλλο αντάλλαγμα και δέλεαρ για τον προσεταιρισμό της Τουρκίας.
ε. Πλήρης Νατοϊκός έλεγχος της Κύπρου ως αντίβαρο στη Ρωσική παρουσία στη Συρία.
στ. «Λύση» Τουρκικών προδιαγραφών στο Κυπριακό ως ένα τρίτο δέλεαρ και αντάλλαγμα για τον προσεταιρισμό της Τουρκίας αλλά και ως απαραίτητο μέσο και προϋπόθεση για την προώθηση των άλλων στόχων.
Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμισθεί ότι οι υπάρχουσες κακές σχέσεις μεταξύ Ερντογάν και ΗΠΑ, δεν μειώνουν αναγκαστικά το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την Τουρκία. Η τελευταία κατέχει μια εξαιρετική γεωστρατηγική θέση  και είναι, με το γεωγραφικό και το δημογραφικό της όγκο, ένας σημαντικός περιφερειακός παράγων. Οι ΗΠΑ, ανεξάρτητα από τον εκνευρισμό και τη δυσφορία που τους προκαλεί η πολιτική Ερντογάν, εξακολουθούν, βεβαίως, να ενδιαφέρονται για την Τουρκία και να έχουν κάθε λόγο για την αποτροπή μιας ενδεχόμενης γεωπολιτικής μετατοπίσεώς της.


Η Σπουδή για «Λύση» του Κυπριακού

Με βάση τους παραπάνω στόχους του σεναρίου Νούλαντ, αντιλαμβάνεται κανείς τη σπουδή του ξένου παράγοντα για την επιβολή «λύσεως» στο Κυπριακό. Η ομάδα Νούλαντ θα παραδώσει τη σκυτάλη της εξουσίας στους διαδόχους της, μετά την 20η Ιανουαρίου. Στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που απομένει, ασκεί ασφυκτικές πιέσεις για να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ώστε να προχωρήσει η περιβόητη «λύση» του Κυπριακού και να παρουσιασθεί ως νίκη της Αμερικανικής διπλωματίας και προσωπικά του Προέδρου Ομπάμα. Ο τελευταίος τιμήθηκε προκαταβολικά με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, αλλά δεν έχει επιδείξει λύση κανενός προβλήματος, που θα δικαιολογούσε γι’ αυτόν τον τίτλο του ειρηνοποιού. Αντιθέτως, κατά τη διάρκεια της Προεδρίας του σημειώθηκε μια τεράστια υποτροπή του διεθνούς κλίματος στην Ευρώπη και έλαβε χώρα στη Μέση Ανατολή η επαίσχυντη υπόγεια υποστήριξη από τους Ομπάμα και Κλίντον των ακραίων Ισλαμιστών.
Προφανώς, η σπουδή για επείγουσα «λύση» στο Κυπριακό δεν δικαιολογείται μόνο από το Νόμπελ του Προέδρου Ομπάμα και τη ματαιοδοξία που καλλιεργούν οι παρατρεχάμενοί του. Οι σημερινοί εκφραστές της Αμερικανικής Εξωτερικής πολιτικής θέλουν ν’ αφήσουν παρακαταθήκες, οι οποίες να δεσμεύσουν και τον επόμενο Πρόεδρο, ο οποίος έχει ως δεδηλωμένη πολιτική την επιδίωξη υφέσεως στις Αμερικανο-Ρωσικές σχέσεις και την ανάπτυξη της Αμερικανο-Ρωσικής συνεργασίας.
Η ομάδα επίσης του απερχομένου Προέδρου Ομπάμα και η εμπνεόμενη απ’ αυτήν ομάδα του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ που εργάζεται για το Κυπριακό, με επικεφαλής τον ειδικό σύμβουλο του Γ. Γραμματέα Έσπεν Μπαρθ Άϊντα, αναφέρονται συνεχώς σε ιστορική ευκαιρία που υπάρχει Κυπριακό και διανοίγει προοπτική για τη «λύση» του. Ποιά είναι όμως αυτή η ιστορική ευκαιρία, εφόσον η Τουρκική πλευρά δεν έχει προβεί σε καμιά παραχώρηση και οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν ασκούν πάνω στην Άγκυρα καμιά ουσιαστική πίεση;
Μήπως τελικά η λεγόμενη «ιστορική ευκαιρία» είναι η παρουσία στην Ελληνική πλευρά μιας ενδοτικής ηγεσίας, στο πρόσωπο του Προέδρου Αναστασιάδη και της ηγεσίας του κόμματός του, αλλά επίσης της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, που ταυτίζεται πλήρως με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και ορισμένες φορές υπερακοντίζει;
Η παρουσιαζόμενη μεγάλη πρόοδος στις διακοινοτικές συνομιλίες, συνίσταται ουσιαστικά σε επιτομή των διαδοχικών Ελληνικών παραχωρήσεων. Η υποτιθέμενη κοινή πολιτική βάση, που συμφωνήθηκε με το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη / Έρογλου της 11ης Φεβρουαρίου του 2014, αποτελεί μνημείο διπλής γλώσσας και απάτης σε βάρος της Ελληνικής πλευράς. Επεβλήθη, με παρέμβαση της Βικτώριας Νούλαντ και παρουσιάζεται ότι κατοχυρώνει δήθεν τις τρεις βασικές θέσεις της Ελληνικής πλευράς: τη μια δηλαδή κυριαρχία, τη μια διεθνή εκπροσώπηση και μια ιθαγένεια. Πρόκειται όμως για εμπαιγμό. Η διχοτόμηση της κυριαρχίας σε δύο ισότιμα, ισοκυρίαρχα μέρη, παρουσιάζεται ως μια δήθεν κυριαρχία. Στην πραγματικότητα όμως, καταλύεται οποιαδήποτε πραγματική κυριαρχία, γιατί η εξίσωση της μειοψηφίας του 18% με την πλειοψηφία του 80% καταλύει τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Επιπλέον, ο έλεγχος των Τουρκοκυπρίων από την Άγκυρα, θα μετέτρεπε στην περίπτωση αυτή, την Κύπρο σε δορυφόρο και προτεκτοράτο της Άγκυρας, εφόσον καμιά απόφαση δεν θα μπορούσε να ληφθεί, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Άγκυρας. Η παρουσιαζόμενη, λοιπόν, ως δήθεν επανένωση, θα ήταν, στην πραγματικότητα, επανένωση της Κύπρου ως προτεκτοράτο της Άγκυρας!
Το ίδιο ισχύει με τις άλλες δύο βασικές αρχές, που έγιναν δήθεν αποδεκτές στο κοινό ανακοινωθέν. Η υποτιθέμενη ενιαία διεθνής εκπροσώπηση στα Ηνωμένα Έθνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν δικέφαλη και υποκείμενη συνεχώς στην πίεση της Άγκυρας, εφόσον καμιά απόφαση δεν θα μπορούσε να ληφθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των ελεγχομένων από την Άγκυρα «ισοτίμων» Τουρκοκυπρίων.
Ειδικά σε ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση η Άγκυρα θα έμπαινε από την πίσω πόρτα, μέσω Κύπρου, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και θα είχε λόγο και ψήφο σ’ αυτό. Η Κύπρος αγωνίσθηκε, λοιπόν, να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να εισαγάγει, με την περιβόητη «λύση» της διζωνικής ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα, την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ίδια να γίνει φερέφωνο της Άγκυρας, στο όνομα των Τουρκοκυπρίων, που στην πλειονοψηφία τους είναι ήδη έποικοι;
Σε ό,τι αφορά το μύθο της μιας δήθεν ιθαγένειας, ο εμπαιγμός υπερβαίνει κάθε όριο. Προβλέπεται από τις μέχρι τώρα συγκλίσεις να υπάρχουν τρεις διακριτές ιθαγένειες. Προβλέπεται επίσης για την απονομή της ομοσπονδιακής ιθαγένειας Επιτροπή ίσου αριθμού μελών από Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους. Ποιός θα εμποδίσει την Επιτροπή, με μια τέτοια σύνθεση, να εκβιάζει για την απονομή ιθαγένειας σε όποιους θέλει η Τουρκική πλευρά; Υπάρχει ήδη το προηγούμενο των εποίκων. Σε άλλους απονεμήθηκε ήδη η ιθαγένεια του ψευδοκράτους και προτείνονται ως νόμιμος πληθυσμός του σχεδιαζόμενου «συνιστώντος Τ/Κ κράτους» και σε όλους τους άλλους απονέμεται ο τίτλος των εργαζομένων, με δικαίωμα παραμονής. Κανείς δηλαδή δεν φεύγει.

Γιατί η Ελληνική Πλευρά Επανεγλωβίσθηκε στις Διακοινοτικές Συνομιλίες, Μετά την Απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, και Γιατί Σήμερα να Επισπεύδει
για Δήθεν Λύση;

Λογικά, η Ελληνική πλευρά δεν είχε κανένα λόγο να παλινδρομήσει στο πλαίσιο των διακοινοτικών συνομιλιών, όταν το προϊόν που αυτές παρήγαγαν, μετά από αλλεπάλληλους γύρους, ήταν το σχέδιο Ανάν, το οποίο απέρριψε, με βδελυγμία, ο Κυπριακός λαός. Το περιεχόμενο του σχεδίου ήταν ακριβώς η διζωνική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, όπως συγκεκριμενοποιήθηκε με λεπτομέρειες σε όλους τους τομείς.
Η Ελληνική πλευρά θα έπρεπε αμέσως μετά να αλλάξει στρατηγική και να θέσει το Κυπριακό, ως Ευρωπαϊκό πλέον θέμα, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, με βάση τις Ευρωπαϊκές αρχές και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η παλινδρόμηση στο πλαίσιο του διακοινοτικού διαλόγου, έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να αποστασιοποιείται από το πρόβλημα και της ευθύνες της και να το παρουσιάζει ως δήθεν διακοινοτική διαμάχη. Έδωσε επίσης την ευκαιρία να επαναλάβει το ίδιο σενάριο του σχεδίου Ανάν και μάλιστα επί τα πολύ χείρω.
Η αυτοκαταστροφική αυτή πολιτική της Ελληνικής πλευράς, με αποκορύφωμα τη μοιραία πολιτική του σημερινού Προέδρου, υπονόμευσαν κυριολεκτικά τα μεγάλα χαρτιά της Ελληνικής πλευράς, που είναι το δίκαιο του αγώνα της, το πλεονέκτημα της συμμετοχής της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με το σύνολο του εδάφους της, η Κυπριακή Δημοκρατία, που είναι το βάθρο του αγώνα του Κυπριακού λαού, το φυσικό αέριο που αναβάθμισε γεωστρατηγικά την Κύπρο και άνοιξε νέες προοπτικές για περιφερειακές στρατηγικές συμμαχίες της Κύπρου αλλά και της Ελλάδος. Για ποιο λόγο να επισπεύδει σήμερα η Κύπρος για δήθεν «λύση», προβαίνοντας συνεχώς σε νέες παραχωρήσεις, όταν δεν υπάρχουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για μια ανεκτή και βιώσιμη λύση; Με ποια λογική να δεχθεί η Ελληνική πλευρά την παράδοση ολόκληρης της Κύπρου στον Τουρκικό στρατηγικό και γεωπολιτικό έλεγχο; Αντισταθμίζει αυτή την παραχώρηση η επιστροφή ενός 5% ή 6% του κατεχόμενου εδάφους, όταν συνδυάζεται με την υποδούλωση της πλειοψηφίας στη μειοψηφία και μέσω αυτής στην Άγκυρα όπως επίσης με Τουρκικές εγγυήσεις και παραμονή κατοχικού στρατού στην Κύπρο;
Η Τουρκική πλευρά επιμένει ανυποχώρητα στους όρους αυτούς και οι Τουρκικές θέσεις επιβεβαιώθηκαν, για μια ακόμη φορά, κατά την πρόσφατη συνάντηση στη Ν. Υόρκη των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδος και Τουρκίας. Εκτός όμως από τις εμφανείς και εντελώς σκανδαλώδεις πρόνοιες της συζητούμενης δήθεν «λύσεως», υπάρχει επίσης μια σειρά άλλων, που είναι λιγότερο γνωστές και λιγότερο ορατές. Μια απ’ αυτές αφορά την οικονομία, που μένει ακόμη στο ημίφως των συζητήσεων. Οι όψεις του θέματος είναι πολλές: είναι ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός και η κατανομή του. Είναι η λειτουργία μιας δικέφαλης Κεντρικής Τράπεζας. Είναι οι τράπεζες στα κατεχομένα, που είναι πλυντήρια μαύρου χρήματος και δεν υπάρχει γι’ αυτές καμιά αντικειμενική εικόνα. Είναι οι αποζημιώσεις και το κόστος της λύσεως και ποιοί θα το πληρώσουν. Είναι, τέλος, ο κίνδυνος Τουρκικής οικονομικής εισβολής στην Κύπρο και η οικονομική κατάκτηση του νησιού, πέραν του στρατηγικού και γεωπολιτικού ελέγχου.


Το Κρισιμότατο Θέμα της ΑΟΖ και του Φυσικού Αερίου

Ένα άλλο θέμα, που παραπέμπεται σε τεχνικές επιτροπές και αφήνεται ουσιαστικά να ρυθμισθεί μετά τη «λύση», είναι η ΑΟΖ και η οριοθέτησή της, σε σχέση με την ΑΟΖ της Τουρκίας. Μετά τη λύση, δεν θα υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία για να υπερασπίσει τη σημερινή της ΑΟΖ. Η Άγκυρα έχει για τα νησιά τις γνωστές θεωρίες της, σε ό,τι αφορά την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Το έχει κάνει πράξη με το ψευδοκράτος με μια συμφωνία που υπέγραψε. Αφήνει μ’ αυτήν στο ψευδοκράτος ΑΟΖ μόνο εντός των χωρικών του υδάτων (12 ν.μ).
Τί θα γίνει με την ΑΟΖ της Κύπρου και το φυσικό αέριο; Το ισότιμο και συγκυρίαρχο Τουρκοκυπριακό «κράτος», θα συνταχθεί, βεβαίως, σε μια τέτοια περίπτωση με την Άγκυρα. Ποιός θα υπερασπίσει την Κυπριακή ΑΟΖ, μετά την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Το ερώτημα τίθεται και για την ΑΟΖ της Ελλάδος, στο επίμαχο τρίγωνο Κύπρος – Ελλάδα – Αίγυπτος. Μέσω Κύπρου, η Άγκυρα θα επεδίωκε, μετά τη «λύση», να διεισδύσει στον κρίσιμο χώρο των ενεργειακών αποθεμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, εκεί που τώρα διαγκωνίζονται παγκόσμιοι ενεργητικοί κολοσσοί. Θα ήταν άλγος και όνειδος για ολόκληρο τον Ελληνισμό, να επιτρέψει στην Άγκυρα να αρπάξει, μέσω της δήθεν «λύσεως» του Κυπριακού, το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού αερίου της Κύπρου και ταυτόχρονα να εισβάλει στην ΑΟΖ της Ελλάδος.


Ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης, με την Αποδοχή της Πενταμερούς και τις Άλλες Παραχωρήσεις, στις Οποίες Προέβη, Έθεσε την Ελληνική Πλευρά σε Δεινή Θέση

Οι τελευταίες υποχωρήσεις Αναστασιάδη, στο περίφημο δείπνο της 1ης Δεκεμβρίου, με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, χωρίς καμιά συνεννόηση με το Εθνικό Συμβούλιο στην Κύπρο και με την Αθήνα, τον απαξιώνουν πλήρως ως ηγέτη του Κυπριακού Ελληνισμού και Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι έκπτωτος στη συνείδηση του Κυπριακού λαού αλλά και ολόκληρου του Ελληνισμού, που παρακολουθεί, με έκπληξη και απορία, την κατρακύλα Αναστασιάδη και την ανατροπή  όλων ουσιαστικά των κόκκινων γραμμών διαπραγματεύσεως της Ελληνικής πλευράς.
Σε τρεις ημέρες, θα λάβει χώρα, μέσα σε θολό τοπίο, η Διάσκεψη της Γενεύης. Ανεξάρτητα από την έκβασή της, θα προκαλέσει, σε κάθε περίπτωση, τεράστια διπλωματική ζημιά στην Ελληνική πλευρά. Είναι προφανές ότι εάν η Ελληνική πλευρά υποχωρήσει και στα κεφαλαιώδη θέματα των εγγυήσεων και της παραμονής Τουρκικού στρατού και μετά τη λύση αλλά και σε μια σειρά άλλα κρίσιμα θέματα, θα επιτρέψει στην Άγκυρα να καταγάγει εκ του ασφαλούς μια αναπάντεχη στρατηγική νίκη τεραστίας σημασίας, όταν η ίδια αναδιπλώνεται ταπεινωτικά από τις μεγάλες φιλοδοξίες της στη Συρία και στο Ιράκ.
Με δεδομένη την πολιτική Αναστασιάδη, που δεν εκπροσωπεί πλέον τον Κυπριακό λαό, το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών πέφτει τώρα στους ώμους των Αθηνών. Η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδος και Τουρκίας έδωσε ένα σαφές στίγμα της Τουρκικής αδιαλλαξίας. Αποδοχή από την Ελληνική πλευρά μιας δήθεν «λύσεως», που θα παρέδιδε ολόκληρη την Κύπρο στην Άγκυρα, στο πλαίσιο ξένων στρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, θ’ αποτελούσε επαίσχυντη συνθηκολόγηση και εθνικό έγκλημα.






Αντιστράτηγος ε.α.,
Πρώην Γενικός Επιθεωρητής του Ελληνικού Στρατού
και Υπερασπιστής της Λευκωσίας το 1974.


Η ΟΛΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ  ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ
ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΝΑΝ
 


Εισήγηση του Δημήτρη Αλευρομάγειρου, Αντιστρατηγου ε.α.
Επιτίμου Γενικού Επιθεωρητού Στρατού.
---------------------

«Εισαγωγικά θα ήθελα να επισημάνω ότι η παρέμβασή μου αυτή γίνεται με απόλυτο σεβασμό προς τις εκλεγμένες θεσμικές πολιτικές ηγεσίες της Κύπρου και της Ελλάδας και πιστεύω ότι η όποια αντίθεσή μας σε ό,τι δρομολογείται ενισχύει αυτές τις ηγεσίες στην προσπάθειά τους να αντιδράσουν σε ένα απόλυτα ιμπεριαλιστικής φόρμουλας σχέδιο το οποίο φοβούμαι ότι δεν θα απέχει του άθλιου Σχεδίου Annan.
Ενός σχεδίου που απέρριψε με τεράστια πλειοψηφία ο Κυπριακός Λαός.
Ευθύς εξ αρχής ήθελα να τονίσω ότι όταν προ μηνός μιλήσαμε στην Πάφο μετά από πρόσκληση του εκεί Μητροπολίτου και παρουσία του Αρχιεπισκόπου Κύπρου ήταν η επομένη της τεράστιας σημασίας κίνησης της Ελληνικής πλευράς στην πρόσφατη συνάντηση στο Μον Πελερέν (το ανέφερε και ο Μακαριότατος), όπου ανετράπη την τελευταία στιγμή η ολίσθηση σε πρακτικές τύπου Αννάν και ευχηθήκαμε τότε να ανατραπεί η μέχρι τότε ενδοτική στάση και να ξεκινήσει η προσπάθεια για μία νέα χάραξη της στρατηγικής γιά αντικειμενικα δίκαιη επίλυση του Κυπριακού.
Δυστυχώς, όπως γνωρίζουμε, η κατάσταση ανετράπη με το γνωστό δείπνο της 1ης του Δεκέμβρη και ήδη ευρισκόμεθα ενώπιον μιας πολύ αρνητικής –για την Ελληνική πλευρά– Διάσκεψης στην Γενεύη (12/1/2017).
Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση του διακεκριμένου δημοσιογράφου της Κύπρου Λαζάρου Μαύρου, ο οποίος επεσήμανε ότι ήδη με την δρομολόγηση αυτή, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η Τουρκική πλευρά έχει ήδη καταγάγει διπλωματική νίκη.
Από στρατιωτικής, δηλαδή πλευράς ασφαλείας θα περιορισθώ σε ελάχιστες επισημάνσεις δεδομένου ότι το θέμα το αναλύει άριστα ο Αντιστράτηγος Φοίβος Κλόκαρης, (πρώην Υπουργός Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας επί Προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου και πρώην Υπαρχηγός του Επιτελείου της Εθνικής Φρουράς Κύπρου), την Εισήγηση του οποίου θα σας διαβάσω το απόγευμα.
Όταν το 2005 η υπό τον παρόντα Καθηγητή Γ. Κασιμάτη επιστημονική ομάδα των οκτώ ξένων εμπειρογνωμόνων, στην οποία επίσης μετείχαν οι εκ των παρόντων, Καθηγητής Παν. Ήφαιστος και Πρέσβης Περ. Νεάρχου, συνέταξε το πόρισμά της, πόρισμα το οποίον υπενθυμίζω, υπεβλήθη σε όλα τα κυπριακά Κόμματα και στους Τ/Κ αλλά και στα ελληνικά Κόμματα, ο εκ των συμμετεχόντων στους ξένους εμπειρογνώμονες Άγγλος, παρακαλώ, Καθηγητής είπε ότι: "Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο κρατική οντότητα που να μην έχει ενιαίες δυνάμεις ασφαλείας".
Συνεπώς επισημαίνουμε εμείς ότι η σχετική πρόνοια, η οποία υποτίθεται ότι προέβλεπε κάποια παραλλαγή αυτού, προκειμένου να συσκοτίσει την τελική εικόνα έδωσε και σε αυτό το σημείο το στίγμα μιας τελείως φαλκιδευμένης πρότασης που διέτρεχε το τότε απαράδεκτο Σχέδιο Αννάν, το οποίο ευρίσκεται πλέον ενώπιόν μας με την χειρότερη εκδοχή του.
Υπενθυμίζω, επίσης, ότι η Τουρκία ουδέποτε αναίρεσε το Δόγμα ασφαλείας της Τουρκίας σε σχέση με το Κυπριακό.
Ότι, δηλαδή, και επίσημα και ανεπίσημα δηλώνουν ότι το Κυπριακό το έλυσαν το 1974 και ότι η δήλωση αυτή δεν αναιρέθηκε ούτε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων εν όψει του Σχεδίου Αννάν, ούτε κατά την προ της έναρξης της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας για την Ε.Ε., περίοδο, ούτε φυσικά και τώρα. Τουναντίον μάς το επαναλαμβάνουν συνέχεια και είναι αυτό που διατρέχει την όλη φιλοσοφία της γείτονος τόσο για την Κύπρο όσον και για την Ελλάδα.
Η θετική στροφή των Ελληνικών και της Κυπριακής Κυβέρνησης, τα τελευταία δύο χρόνια, στο να τοποθετήσει, ως κόκκινη γραμμή το θέμα της κατάργησης των εγγυήσεων, αντιμετωπίζεται σχεδόν με περιφρόνηση από την Τουρκική πλευρά και είναι ακόμα χαρακτηριστικό ότι στην πρόσφατη επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου στην Αθήνα, ετέθη ρητά από ελληνικής πλευράς, δημοσίως, τόσο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και από τον Πρωθυπουργό.
Όμως στην πράξη πηγαίνουμε στην Γενεύη με σκιές στις γραμμές αυτές.
 
Η καθαρά Στρατιωτική πλευρά
του Κυπριακού.

Κυρίες και Κύριοι,
Θα ξεκινήσω υπενθυμίζοντας την, προ 2500 χρόνων προτροπή του Δημοσθένους: "Στηρίζεσθαι εἰς ἑαυτοὺς ὑμῶν αὐτῶν ἐστί" γιατί το ξεχνάμε συνεχώς και όσο και αν φταίνε οι, όποιοι αντίπαλοί μας, τα συμφέροντά τους εξυπηρετούν. Εμείς τί κάνουμε για να στηρίξουμε τα δικά μας;
Η στρατηγική αξία της Κύπρου είναι όλως εξαιρετική και έγκειται κυρίως σε δύο πραγματικές καταστάσεις:

Α. Στο ότι επιδρά καταλυτικά σε επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, Τουρκία, Μέση Ανατολή, Καύκασο, Αραβικό κόσμο και νησιωτική Ελλάδα και, 

Β. Η νήσος Κύπρος αποτελεί προκεχωρημένη βάση πλαγιοφυλάσσουσα τη θαλάσσια οδό Γιβραλτάρ – Μάλτα – Σουέζ – Ινδικό Ωκεανό μετέχουσα στον κρίκο μιας σειράς φυσικών βάσεων Γιβραλτάρ – Μάλτας – Κύπρου – Περσικός.

Η στρατιωτική αξία της Κύπρου αυξομειούται ανάλογα με τις Διεθνείς Συνθήκες, τη διαφοροποίηση της ισχύος των τοπικών, περιφεριακών και παγκοσμίων Δυνάμεων και των οσημέραι εξελίξεων των πολεμικών μέσων και μεθόδων πολέμου. Με τη σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα και ειδική κατάσταση (αναταραχή σε Μέση Ανατολή, σήμερα στην Συρία και η εμφάνιση του ISIS) εκτιμάται ότι η στρατιωτική της αξία εξακολουθεί να είναι υψηλή και στο ίδιο σχεδόν επίπεδο που ήταν στους Α΄ και Β΄ παγκοσμίων πολέμων και στην εποχή του πολέμου στο Σουέζ.
Η αυτονόητη αυτή στρατιωτική στρατηγική της αξία, με καθαρά ψυχρή στρατιωτική οπτική είναι και η βασική αιτία του διαχρονικού προβλήματος της Κύπρου.
Κάνοντας μία μικρή χρονική αναδρομή με αρχή τις σχιζοφρενικές συμφωνίες-συνθήκες Ζυρίχης, Λονδίνου (ζουρλομανδύα τις ειχε ονομασει ο Κάλλαχαν), θα υπενθυμίσουμε ορισμένα, κεφαλαιώδους σημασίας άρθρα, τα οποία συνετέλεσαν στη διαχρονική διατήρηση της ανωμαλίας, η οποία με τον έναν ή τον άλλον –γνωστό σήμερα– τρόπον οδήγησαν το Κυπριακό στη σημερινή κατάσταση…

Συμφωνίες Ζυρίχης, Λονδίνου
-------------------------

« Η Μ. Βρεττανία διατηρεί τις Βάσεις στις περιοχές Ακρωτήρι, Επισκοπή, Παραμάλι, Δεκέλεια, Πέργαμο, Άγιο Νικόλαο και Ξυλοφάγου και το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το λιμάνι Αμμοχώστου και το αεροδρόμιο Λευκωσίας».

«Εγκαθιδρύεται στη νήσο τριμερές Στρατηγείο Ελλάδας – Τουρκίας και Κυπριακής Δημοκρατίας με αρχηγό διαδοχικά αντιπρόσωπο μιας από τις τρεις Δυνάμεις. Ελληνική Στρατιωτική Δύναμις 950 ανδρών [ΕΛΔΥΚ] και Τουρκική 650 [ΤΟΥΡΔΥΚ] θα παραμείνει στην Κύπρο ως εγγύηση των Συμφωνιών».

Συνθήκη Εγγυήσεως
--------------------------

Άρθρο 2. Η Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία λαμβάνοντας υπόψη τις υποχρεώσεις της Δημοκρατίας της Κύπρου που περιλαμβάνονται στο άρθρο της παρούσας συμφωνίας αναγνωρίζουν και εγγυώνται την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια της Δημοκρατίας της Κύπρου, όπως και την κατάσταση που δημιουργήθηκε με τα θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματός της.
…Αναλαμβάνουν ομοίως να απαγορεύουν, όσον τούς είναι δυνατόν, κάθε δραστηριότητα που αποβλέπει άμεσα ή έμμεσα, είτε στην Ένωση της Δημοκρατίας της Κύπρου με οποιοδήποτε άλλο κράτος, είτε στον διαμοιρασμό της νήσου.

Άρθρο 4. Σε περίπτωση παραβιάσεως των όρων … κ.λ.π. …. η Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία αναλαμβάνουν την υποχρέωση να διαβουλεύονται μεταξύ τους όσον αφορά τις παραστάσεις ή τα μέτρα τα αναγκαία για τη διασφάλιση της τήρησης των διατάξεων αυτών.
Εφ’ όσον η κοινή ή συντονισμένη ενέργεια θα αποδεικνυόταν αδύνατη, κάθε μία από τις εγγυήτριες Δυνάμεις επιφυλάσσει σε εαυτήν το δικαίωμα να ενεργεί με μόνο σκοπό την επαναφορά της κατάστασης που δημιουργήθηκε με την παρούσα συνθήκη»…

Την παραπάνω επισήμανση την κάναμε για να δώσουμε έμφαση στην «νομική» γενεσιουργό αιτία τόσο των αφορμών που οδήγησαν στα ολέθρια αποτελέσματα της καταστροφής του 1974, όσο και στην υπενθύμιση ότι τα άρθρα της Συνθήκης Εγγυήσεως υπήρχαν και στις «ιδέες Γκάλι» και υπήρχαν αυτούσια στο Σχέδιο Αννάν και η τουρκική πλευρά επιμένει να διατηρηθούν και σήμερα.

 Σημερινή Στρατιωτική κατάσταση
-------------------------------------------

Παραλείποντας τις κουραστικές λεπτομέρειες θα παρουσιάσω τη σύγκριση Δυνάμεων.
Στρατεύματα.
Κατοχικές δυνάμεις σήμερα[2016]
42500
Τ/Κ 3,500[εφεδρεία 26,000]
Εθνική Φρουρά,
12000 [εφεδρεία 50,000]
[Δηλ. 3,5/1]
Άρματα Μάχης
[δηλ.2,5/1]
Τ/Θ οχήματα μεταφοράς προσωπικού,
[δηλ. 2,1/1]
Αν στις δυνάμεις αυτές υπολογίσουμε την εγγύτητα της Τουρκίας και την ουσιαστική ανυπαρξία αξιόπιστης Α/Α άμυνας της E.Φ. [γνωστή η ιστορία των S 300 ] διπιστώνουμε την πλήρη αεροπορική κυριαρχία των Τούρκων σημείο καθοριστικό για κάθε στρατιωτική επιχείρηση.

 Ιδέες Γκάλι – Σχέδιο Αννάν,
 ----------------------------------

Στις ιδέες Γκάλι υπήρχε μια χλιαρή αναφορά για την ύπαρξη χρονοδιαγράμματος αποχώρησης των ξένων στατευμάτων και παρόλα αυτά είχε αποκρουσθεί σθεναρά από την Τ/Κ πλευρά η οποία εξαρτούσε την αποχώρηση και την μετατόπιζε σε παράλληλες φάσεις εφαρμογής των μεταβατικών διατάξεων.
Στο σχ. Αννάν [χωρίς να ειπεισέλθω σε τεχνικές λεπτομερείς προσδιορισμού του τύπου των δυνάμεων] στο άρθρο 8 .. Η συνθήκη εγγυήσεως καλύπτει και τα συστατικά[συνιστώντα όπως αναφέρει η γ’ εκδοχή του σχεδίου] κράτη. Καθορίζεται ισομερής δύναμη [10000 στο πρώτο, μεταξύ 2500-7500 στο δεύτερο και ήδη στο τρίτο σε 6000 για έκαστο κράτος με δικαίωμα αναθεώρησης το 2010, επι πλέον με το –τρίτο σχέδιο «τα στρατεύματα θα αποχωρήσουν οριστικά με την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε….» Σε κάθε περίπτωση ένα νέο στοιχείο εκβιασμού και ακύρωσης μιας θεωρητικής, έστω, άρνησης της Κύπρου στην είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε.,οψέποτε προκύψει, είναι γεγονός…..
Γενικά Συμπεράσματα,
1.1. Εφ’ όσον υιοθετείτο το σχ. Αννάν για τις δυνάμεις ασφαλείας, τότε οι ουσιαστικές δυνάμεις οι οποίες θα επιδρούσαν στην ασφάλεια της Κύπρου, θα ήταν κατά σειράν οι παρακάτω:
  • Οι δυνάμεις του Η. Βασιλείου [2,800 με ένα σμήνος Α/Φ][1] αυτές που βρίσκονται στο νησί και όσες και όταν μπορούν να έρθουν,
  • Όταν θα αποχωρούσαν οι κατοχικές δυνάμεις,-κάτι που κατ' επανάληψη απορρίπτει η Τουρκία- τότε η στρατιωτική υποδομή που έχει δημιουργηθεί [αεροπορική, λιμενική άριστη οργάνωση εδάφους κ.α.] δίνει το δικαίωμα στις εγγύτατα ευρισκόμενες τουρκικές δυνάμεις να διαδραματήσουν πρωτεύοντα ρόλο,
  • Πέρα όμως και πάνω απ’αυτές τον κύριο λόγο θα διαδραματήσουν οι δυνάμεις που θα έρθουν στο έδαφος της Κύπρου ως διεθνείς, αφού το άρθρο 8 του απορριφθέντος σχεδίου και εικάζεται ότι συνεχίζει αυτή η φιλοσοφία αναγράφετο ότι «Η Κύπρος δεν θα θέσει το έδαφός της στη διάθεση καμμιάς διεθνούς στρατιωτικής επιχείρησης χωρίς την έγκριση της Ελλάδας και της Τουρκίας ή τη σύμφωνη γνώμη των συνιστώντων κρατών» [παρακολουθώντας τα σημερινά δρώμενα και με βάση και την πείρα μας από τον πόλεμο στο Ιράκ και άλλους πολέμους στην Μ.Α. γίνεται αντιληπτό πόσο εύκολα μπορεί να φαλκιδευθεί αυτή η διάταξη …[-Τελικά και από τη δική μου, τη στρατιωτική οπτική θέλω να επισημάνω ότι παραιτηθήκαμε εθελοντικά από τα διαδοχικά ψηφίσματα του ΟΗΕ [από το 1974 μέχρι σήμερα] και ουσιαστικά ακυρώσαμε το δίκαιο των προσπαθειών μας και συνεχίζοντας τις συζητήσεις και μάλιστα με μια ανεξήγητη βιασύνη να τελειώνουμε τώρα που και οι δύο χώρες Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται στον κυκλώνα της οικονομικής κρίσης δικαιώναμε και νομιμοποιούσαμε την εισβολή και κατοχή, η οποία αποτέλεσε τον σταθερό στρατηγικό στόχο της Τουρκίας από ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, για να μην πω από την περίφημη πενταμερή της δεκαετίας του 1950 Απλά θέλω να υπενθυμίσω ότι ο ίδιος ο Γ.Γ. του ΟΗΕ το 1964 Ου Θαντ είχε προειδοποιήσει ότι κάποτε θα φτάσουμε στο σημείο του γεωγραφικού διαχωρισμού μέσω της τουρκικής πολιτικής…..
  • Η στρατιωτική απώλεια της Κύπρου, τέλος, σε συνδυασμό με την παραπάνω ανάλυση, αφού βέβαια πετάει στα σκουπίδια το περίφημο «Δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου» [ενώ ουσιαστικά δεν ενοχλεί καθόλου το αντίστοιχο Τουρκικό…] τραυματίζει βαρύτατα την γεωστρατηγική άμυνα του Αιγαίου. … 
 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
  -----------------

1.1. Είναι πρόδηλον πλέον [βλέπε και βιβλίο Κ. Βενιζέλου-Μ. Ιγνατίου-Ν. Μελέτη] ότι η επανάληψη της φιλοσοφίας ενός σχεδίου Αννάν δεν δημιουργούσε κρατική οντότητα αλλά ένα προτεκτοράτο ανύπαρκτου κρατικού κύρους, ανύπαρκτης ασφάλειας και υπο σκληρή δοκιμασίαν οικονομίας,[η οποία βέβαια θα έπληττε πλήρως την ελληνοκυπριακή πλευρά..]
2.2. Η αφαίρεση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, ακόμη και για το μέλλον με ανυπαρξία έστω μεταβατικών διατάξεων, η απουσία της Κύπρου από τις πρόνοιες του Ευρωστρατού δεν σημαίνουν ότι η Κύπρος έχασε την στρατηγική της αξία. Αυτή υπάρχει και θα την ενέμοντο δυνάμεις ξένες προς τα συμφέροντα του Λαού της….
3.3. Η ύπαρξη των εγγυήτριων δυνάμεων το μόνο που εγγυώνται είναι μια νέα εισβολή …και αυτή βέβαια δεν θα γίνει από την Ελλάδα….Τόσον λοιπόν η ύπαρξη των εγγυήτριων δυνάμεων όσον και η ύπαρξη δυνατότητας μονομερούς επέμβασης πρέπει να αποκλεισθεί, ρητά πλέον όπως και διατυπώθηκε στο Μον Πελερέν, ως αδιανόητη και η τυχόν διατάραξη της κατάστασης πρέπει να ρυθμίζεται εντός του κυρίαρχου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εαν παρ' ελπίδα εξακολουθήσει να πλανάται αυτή η πρόνοια είναι καιρός πλέον να αντιληφθούμε όλοι ότι εμπεριέχει αυτή καθ' εαυτή το σπέρμα της καχυποψίας και της –σε περίπτωση αναταραχής- δυνατότητας επέμβασης αυτό –και δεν το σημειώνουμε με μόνιμη διάθεση καχυποψίας- μπορεί να φαλκιδευτεί.
4. Και σε μία λύση του Κυπριακού οι δυνάμεις ασφαλείας πρέπει να είναι κοινές ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές [με την αναλογία 82/18%] αφού εξαφανισθεί και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης και έποικος.
5. Πριν ολοκληρώσω, ήθελα να τονίσω ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι γυμνή σε αυτόν τον αγώνα επιβίωσής της.
6. Είναι μέλος της Ε.Ε., και μάλιστα με πολύ οικονομικό κόστος, ας εκμεταλευτεί τουλάχιστον τις αρχές της και εννοώ το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Έχει τις καλλύτερες σχέσεις με την Ρωσία, τους Άραβες και ιδιαίτερα την Αίγυπτο, δεν είναι άσχημες οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και τελικά έχει κατορθώσει το θέμα των φυσικών αερίων, να το λειτουργεί θετικά. Ποιος ο λόγος λοιπόν να παραδωθεί άνευ όρων στις από πολλού σχεδιαζόμενες ορέξεις της Τουρκιας και να υπογράψει την αποδοχή της κατοχής, γιατί περί αυτού πρόκειται..
7. Στην προσπάθεια του Κυπριακού Λαού που παλεύει σχεδόν μόνος εναντίον των αφόρητων πιέσεων που δέχονται, ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι σ’αυτή την προσπάθειά τους, τους στηρίζει όλος ο Ελληνικός  Λαός μη λησμονώντας ότι οι Κύπριοι  αφού πάλεψαν εναντίον μιας αυτοκρατορίας το 1955-59 και εναντίον των εισβολέων το 1974 θα τους συμπαρασταθεί απόλυτα σ’αυτή την τιτάνια μάχη που δίνουν τώρα. Και όταν αφεθούν ελεύθεροι [Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι] να αποφασίσουν μόνοι τους τότε και θα βρεθεί μια υγιής λύση και θα ευτυχήσουν να ζήσουν ειρηνικά σε έναν νέο κόσμο απαλλαγμένοι από τις φοβίες και τα συμπλέγματα του παρελθόντος. . Αλλιώς οι πιέσεις του διεθνούς παράγοντα τύπου σχ. Αννάν, θα είναι μια νέα αφορμή δυστυχίας και για τις δύο κοινότητες……….
Αθήνα, Πολεμικό Μουσείο 9η Ιανουαριου 2017
[1]υπάρχουν τώρα και οι δυνάμεις ΟΥΝΦΙΚΥΠ 850]

Συγγραφέας και Εκδότης.


http://www.onalert.gr/stories/grivas-gia-kypriako-tourkia-eswse-ellinismo-gewpolitiki-pagida/53808
https://www.youtube.com/watch?v=8rKnEKhMHJ0


Αντιστράτηγος ε.α. της Εθνικής Κυπριακής Φρουράς.

 Αριστερά: ο κ.  Θέμος  Στοφορόπουλος, Πρώην Πρέσβυς της Ελλάδος στην Κύπρο
και δεξιά: ο κ. Βαγγέλης Κουρής, Δικηγόρος - Πρόεδρος  Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.
(Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα  για Ελεύθερη Κύπρο) απευθύνει Χαιρετισμό στην Ημερίδα για τις «Τρέχουσες εξελίξεις στα Εθνικά μας θέματα».

Η παρακολούθηση των εργασιών της Ημερίδος ήταν ελεύθερη στο κοινό.
Στο τέλος της πρωϊνής, όπως επίσης και της απογευματινής Συνεδριάσεως,διεξήχθη συζήτηση για το Κυπριακό.

   Η εφημερίδα ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΙΣ, όργανο του επιστημονικού Σωματείου με τίτλο ΕΤΑΙΡΕΙΑ «ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ», το οποίο επί Προεδρίας του Αειμνήστου Γεωργίου Σ. Φραγκούδη, ίδρυσε την ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ την μετωνομασθείσα εις ΠΑΝΤΕΙΟ ΣΧΟΛΗ και νυν ΠΑΝΤΕΙΟΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, καθώς επίσης και μέλη της ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ έδωσαν το παρόν τους, βιντεοσκόπησαν και επιμελήθηκαν την δημοσίευση των Πεπραγμένων της παρούσης Ημερίδος.




ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΗ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου